De koffieshop

Ruim twee jaar geleden, op 7 oktober 2023, begon de oorlog in Gaza.
Bij ons op het taalcafè was in de weken erna, goed te zien wie er uit die regio kwam… mensen die zich zorgen maakten over hun familie, vrienden en vaderland.
Een van die mensen was een hele lieve man, afkomstig uit Libanon.

Zijn familie woonde op de grens van Gaza met Libanon.
Het ging na 7 oktober niet goed met hem. Hij kon het niet meer opbrengen om naar ons taalcafè te komen waar hij meedeed aan de (gratis) theorielessen voor het autorijbewijs.

Ik mocht hem heel graag en zo ontstond een WhatsApp gesprek. Soms was het maanden stil, dan toch weer even horen hoe het met hem, zijn supermooie gezin in Nederland en de familie in Libanon was.
Diverse keren beloofde hij om weer eens langs te komen op het taalcafè maar met de grilligheid van die stomme oorlog, lukte dat niet.

Toen ontving ik ineens een heel mooi bericht! Deze topper had de theorielessen voor het autorijbewijs weer opgepikt en was zelfs al bezig met rijles! Hij werkte inmiddels in de stad, het leek eindelijk de goede kant op te gaan! Wat was ik blij voor hem!
Afgelopen donderdag stapte hij binnen bij ons taalcafè. In zijn armen een schaal met Libanese kokoscake. Het is hem gelukt! Niet alleen geslaagd voor zijn theorie, maar ook voor zijn rijexamen!
Hij mocht bij mij een sleutelhanger met houten klompje uitkiezen, onze traditie voor geslaagde bezoekers.

Helaas kon hij niet lang blijven en zo belandde de schaal waar alle cakes oplagen, bij mij in de fietstas.

Ik zocht contact met de vraag of ik de schaal even mocht komen terugbrengen. Aangezien hij aan de andere kant van de stad woont, stelde hij voor om af te spreken op zijn werk. Ik ontving een adres en vanmiddag reed ik met hulp van meneer de routeplanner naar de stad.

Deze topvent wil ontzettend graag werk op Schiphol gaan doen, vóór zijn vlucht naar Nederland was hij in Libanon namelijk een van de stoere mannen die vliegtuigen naar hun standplek sleepte. Met het rijbewijs op zak, kan die droom nu eindelijk waarheid worden!
Waar hij nu precies werkt, was me niet helemaal duidelijk tot het ‘bestemming bereikt’ klonk, zojuist in mijn auto. Ik stond voor een koffieshop!
Blijkbaar is hij als beveiliger aan de koffieshop gekoppeld. En zo kwam het dus dat ik op mijn oude dag voor het eerst van mijn leven een koffieshop heb bezocht.
En ik werd er nog blij van ook

Mijn (vrijwilligers)werk is zo’n enorm cadeau! Dat dit op mijn pad heeft mogen komen, dat ik zoveel mooie, lieve, slimme en waardevolle nieuwkomers mag ontmoeten en die een ieniemienie beetje mag helpen om hun toekomst in Nederland in de steigers te zetten, dat is echt het aller- allermooiste dat ik ooit heb mogen doen!

Josje, 4 november 2025

(H)eerlijk!

Een paar weken geleden fietste ik met veel plezier maar met een hoofd vol zorgen naar het taalcafé. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw, maar in mijn hoofd was het behoorlijk donker.
Ik maak me echt enorm veel zorgen over de haat en het gebrek aan verbinding in ons land.
Ik ben altijd iemand geweest die zich altijd voor anderen heeft ingezet, die elke dag de wereld, hoe donker die nu ook is, probeert een beetje mooier te maken.

Ik stapte van m’n fiets en zette deze op slot.
Ik liep het wijkcentrum in en begon met de voorbereidingen om het taalcafé in goede banen te leiden die middag.

Na ongeveer een half uur vroeg iemand me iets en ik greep naar mijn broekzak om mijn mobieltje te pakken.
Maar… mijn kontzak was leeg!
Snel naar mijn jas gelopen, maar ook daarin vond ik m’n telefoon niet!

Paniek! Blinde paniek!
Shit! Ik heb m vast nog in de houder aan het stuur van mijn fiets laten zitten! Nee!!!

Ondertussen loopt het taalcafé aardig vol.
Terwijl ik naar buiten sprint om te kijken of mijn mobiel nog aan m’n fietsstuur zit, loopt een lieve Eritrese man die ik ken, me tegemoet.
Hij roept me al van verre:
“Jouw hond! Jouw hond!”
Ik sta stil. Je gelooft het niet, maar in zijn hand houdt hij mijn mobiele telefoon! Hij had hem aan mijn stuur zien hangen en herkende op mijn startscherm onze Timo!

Met tranen in mijn ogen heb ik hem bedankt.
Hoe eerlijk wil je het hebben? Zo anders dan de negatieve ‘het zijn allemaal criminelen’ bewoordingen van vele dames en heren politici!

Afgelopen donderdag kwam er na het taalcafé een Syrische vrouw naar me toe. In haar hand had ze een voor mij onbekende mobiele telefoon.
Had ze gevonden bij de kapstokken begreep ik…
Ik zag aan de bankpas die in het hoesje van de telefoon zat, dat het mobieltje van een van onze vrijwilligers was.
Helaas kon ik haar natuurlijk niet appen want… ik stond met hààr telefoon in mijn handen!

Er ontstond spontaan een soort ‘zoek-ploegje’ en ja hoor… ze werd snel gevonden en herenigd met haar mobiel. Dankbaar vervolgde zij haar weg naar huis!

Schuddend met mijn hoofd loop ik de supermarkt tegenover ons wijkcentrum in.
Ik hoef alleen maar een bosje bloemen te kopen.
Ik sluit achteraan de rij voor kassa 2 en word aangesproken door een vrouw met een prachtige rode hoofddoek, die voor me staat.
Ik ken haar niet.

Ze zegt: “u mag, ga erst ga erst”!
Doordat ik aardig wat mensen ken met basale kennis van het Nederlands begrijp ik dat ze me vòòr laat gaan, dat ik eerst mag afrekenen!

Drie eenvoudige situaties die me overkwamen in de afgelopen weken, allemaal met mensen die door velen worden weggezet als crimineel, lui en oneerlijk.
Allemaal mensen die dagelijks moeten dealen met polarisatie en haat.
Maar ze bestaan gelukkig nog! De pareltjes in onze gepolariseerde samenleving!

“Je ontvangt wat je geeft”, zei m’n moeder vaak vroeger. In dit geval klopt dat denk ik wel.

En… is dat nou niet (H)EERLIJK?

Josje, 12 oktober 2025

Ont-moeten

Ik ben druk… we zijn net terug van vakantie en ik kom even snel binnenrennen om een tonerafvalbak te vervangen in de printer op ons taalcafé.
In gedachten sta ik te prutsen aan een klepje.
Ineens merk ik dat er iemand achter me staat.
Ik draai me om.
En daar staat ze! Een van mijn favoriete bezoekers, die flink wat jaren geleden trouw iedere week naar Alkmaar Taal Thuis kwam. Wat leuk! Ze lacht en ik geef haar een knuffel.

Ik laat de afvalbak even voor wat het is en ben heeeeeeel nieuwsgierig naar de prachtige dame tegenover mij.

Ze vertelt me dat ze niet meer in Alkmaar woont maar een paar steden verderop
Ze volgt momenteel B2 taallessen (dat is universitair niveau, wauw!) en werkt daarnaast in een kledingwinkel.

Ze heeft leren fietsen en is op een van haar spaarzame vrije dagen met de trein en haar fiets naar ons taalcafé gekomen om even bij te praten.
Ik ben zo verschrikkelijk blij dat ik bij toeval precies vandaag besloot om me aan die technische klus te wagen!

We nemen er een glaasje thee bij en ze vertelt met trots dat zij en haar vriendin net twee katjes hebben geadopteerd.
Hun gezin breidt zich uit en het gaat echt heel goed met hen.

Ik voel me trots, echt apetrots. Dat ik een heeeeeel klein radertje heb mogen zijn in de zeer geslaagde inburgering van deze slimme dame.

We wisselen telefoonnummers uit, ik wil haar ontzettend graag nog eens opzoeken, gewoon contact houden omdat zij in mijn hart zit.

Ja, er zitten vast een paar rotte appels tussen de inburgeraars. Maar gek genoeg kom ik die niet tegen. Niet één!

De mensen die ik ontmoet bij ons taalcafé vinden de weg naar mijn hart. Hun warmte, inzet, dankbaarheid… dit is waar het coördineren van een goedlopend taalcafé voor mij om draait!

Heeeel gelukkig klap ik een half uurtje later dan gepland het printer-deurtje weer dicht. Missie geslaagd! Op meerdere fronten! Vandaag was een super-dag!

Josje, 29 seotember 2025

Vredesweek

Deze week is het de nationale Vredesweek.
Een goed moment om even stil te staan. Bij de problemen in ons eigen land, maar ook de weg die vluchtelingen afleggen op hun weg van oorlog naar veiligheid.

Ik ben me eerlijk gezegd rotgeschrokken afgelopen weekend, toen ik de berichten las vanuit Den Haag.
Een groep primaten nam het recht in eigen hand. Het recht op demonstreren werd aangegrepen om agenten pijn te doen en materieel te vernielen onder het mom van demonstreren tegen asielzoekers.

Opgestookt door politici die niets anders doen dan schreeuwen verandert een deel van de Nederlanders in een boos en wraakzuchtig volk. Verschrikkelijk vind ik dat.

Gisteren was ik aanwezig bij het theaterstuk ‘As I left my fathers house’.
Heel indringend, indrukwekkend, vreselijk heftig maar ook mooi en gevoelig…
De muziek raakte m’n ziel, de tekst maakte me soms bijna aan het huilen.

Wat is het toch een groot goed om de verbinding te blijven maken en te voelen met mensen van over de hele wereld!

Het theaterstuk heeft me geïnspireerd maar ook doen beseffen dat er nog mensen zijn die wél willen helpen en luisteren.
En dat besef had ik, zeker na de rellen in Den Haag, heel hard nodig!

Josje, 24 september 2025

VIP-winkelen

Vandaag mocht ik, samen met een dakloze vrouw die vaak bij ons taalcafé komt, naar kringloopwinkel KooK om daar, buiten openingstijden, spullen uit te zoeken voor haar studio waar ze morgen de sleutel van krijgt. Mijn winkelgenoot wist precies wat ze wilde. Blijkbaar is het iets dat daklozen graag doen, naar kringloopwinkels en kijken wat ze zelf in een toekomstige woning zouden zetten. Ze koos een mooie tafel uit, een bankstel en een kledingkast.
De spullen worden morgen gratis bezorgd, dat ook nog!

Als een kind zo blij was ze. En ik voor haar.
Heel mooi als mensen en organisaties hun krachten bundelen en zorgen voor verbinding om de mensen heen!

Josje, 31 juli 2025

Afleidingsmanouvre

“Josje?” Een bezorgde vrijwilliger kijkt me aan. “Weten we eigenlijk of we bezoekers hebben die illegaal in Nederland zijn?”

We zitten in de startkring op ons taalcafé en ik probeer een antwoord te formuleren. Ik weet niet zo goed hoe en wat ik wil en kan zeggen.
“Nee”, is mijn eerlijke antwoord, “dat weten we niet. Ik zou eigenlijk niet weten hoe ik dat zou moeten zien…”

Stel dat de wet wordt aangenomen waarmee illegalen strafbaar zijn (waar ik me tot op zekere hoogte wel in kan vinden, als mensen uitgeprocedeerd zijn en nu als dakloze rondkomen van criminaliteit, ja… dan begrijp ik dat mensen beter ons land uit kunnen worden gezet, als ze illegaal zijn.

Dat geldt in mijn ogen óók voor criminele asielzoekers waarvan de aanvraag nog niet is afgerond. Maar om één of andere reden schijnt dat lastig te zijn om in een wet vast te leggen).

Als dit wetsvoorstel vanavond wordt aangenomen zijn ook de instanties die de illegalen helpen strafbaar.
Maar hoe? Hoe kan ik als coördinator bij een taalcafé aan mensen zien wie wel en wie niet illegaal is?
En hoe kan ik daarop acteren en alléén de legale mensen helpen?
Hoe moet ik dit, als goedbedoelende vrijwilliger gaan doen als deze wet erdoor komt?

En…. Wie gaat die wet eigenlijk handhaven?
Kan ik in het vervolg agenten verwachten die iedereen om een identiteitsbewijs gaat vragen?
Hoe kan ik onmenselijke en onzichtbare regels gaan handhaven?
Ik heb vragen. Vragen zonder antwoorden.
Ik heb wel een tegenvraag;

Waar is de realiteitszin gebleven? En waar zijn de structurele oplossingen voor de woningcrisis, het zorginfarct, de graaiflatie?

Worden we met z’n allen wéér afgeleid om ons druk te maken over een nieuw niet-bestaand probleem?
Hoe gaat dit ons als Nederlanders helpen?

Het precieze aantal mensen zonder geldige verblijfspapieren in Nederland is niet bekend, maar schattingen variëren tussen de 23.000 en 58.000!
En dat op een bevolking van 18 miljoen!
Ik hoop, misschien tegen beter weten in, dat de menselijkheid in de tweede kamer of desnoods de eerste, regeert. Zodat we onuitvoerbare, onmenselijke en onwenselijke regels niet hoeven uit te voeren.

Josje, 3 juli 2025

Zomerfeesten

Op 14 en 17 juli hebben we met alle bezoekers en vrijwilligers dit ‘schooljaar’ afgesloten.
We moeten nu 3 weken dicht omdat het wijkcentrum verbouwd wordt, op 11 augustus gaan we weer beginnen.

We hebben in 2025 tot en met vandaag meer dan 1700 bezoekers mogen ontvangen. Dat zijn er fors meer dan in voorgaande jaren.
We hebben nu 57 vrijwilligers, ook dit aantal groeit gestaag.

Vandaag en afgelopen maandag is er door bezoekers én vrijwilligers veel moeite gestoken in het maken en meenemen van allerlei lekkers: Syrische overheerlijke bonbons, Turkse baklava en taart, spinazietaart, courgette-taart, Chinese rijst, Eritrese Anjera met vlees-saus.

Echt…
op zulke dagen voel ik me zo rijk! De positiviteit, de liefde en het respect over en weer.
We leven momenteel in een keiharde wereld vol haat, nijd, onbegrip, populisme en egoïsme.
Maar één middag bij ons taalcafé en ik kan er weer helemaal tegen!

We gaan op 11 augustus weer open. Ik mis iedereen nu al! Fijne zomer allemaal!

Josje, 17 juli 2025

Mootjes

Een jaar geleden ontmoette ik hem voor het eerst. Een verlegen, maar altijd goedlachse jonge knul met prachtige ogen. Hij was doorgestuurd vanuit de bibliotheek. Vertelde me met wat schaamte dat hij nooit heeft leren lezen en schrijven. Hij wilde dat ontzettend graag leren.

Dus zijn we begonnen. Eerst met het overtrekken van eindeloos veel letters, toen via het zelf schrijven naar het leren welke klank er bij welk teken hoort.

Daarna verdween hij een poosje uit mijn beeld. Wel kwam ik hem tegen toen ik bij een taalschool mocht kijken hoe professionals omgingen met het ‘alfabetiseren’ zoals dat zo mooi heet.

Toen de lessen op school waren afgelopen kwam hij weer binnenlopen, stralend als altijd. Hij had drie vrienden meegenomen die hij heeft leren kennen op de opvang. Hun namen? Mohammed, Mohamed, Mohammed en Mohammed! Vier Mootjes dus! Drie Mootjes uit Syrië en ééntje uit Jemen.

In principe is mijn taak bij het taalcafé die van de coördinerende en leidinggevende, maar als het erg druk is (en dat is het nogal vaak bij ons) ga ik graag zelf ook met bezoekers aan de gang. En zo kwam het dat ik vanaf die middag zeer regelmatig werkte met de vier Moos.

Afgelopen donderdag kwamen er maar twee Mootjes. Eentje had een afspraak, de andere was ziek. Ik besloot aan het werk te gaan met een boekje dat ‘Melkweg, naar de dokter’ heet.
Ik vroeg blije Mohammed, die ik het langste ken, of hij wilde beginnen met lezen. En dat deed hij! Met open mond en tranen in mijn ogen luister ik naar deze doorzetter die zich ons alfabet in minder dan een jaar eigen gemaakt heeft. “Weet je nog Mo?” vraag ik hem, “toen je bij mij de letters ging leren? Moet je nu eens naar jezelf kijken! Ik ben zo trots op jou!”
De ogen van deze lieve Mo stralen. Die van mij ook trouwens!
“Deze les maakt mij blij!” zegt hij. “Mij ook!” antwoord ik met een grote glimlach.

Zodra ‘blije Mo’ voldoende Nederlands beheerst in woord en geschrift, wil hij werk zoeken en zo het tekort op de arbeidsmarkt een beetje verlichten. Dat wil hij overigens heel graag! Het liefste bij een sportschool, of in een autogarage.
Wat hij ook wil gaan doen, ik geloof dat hij er zal komen. Aan deze doorzetter kunnen héél véél mensen een voorbeeld nemen!

Ik ben trots op hem en op alle andere Nieuwkomers die zich inzetten om zo snel mogelijk mee te doen met onze samenleving. En ik? Ik heb de allermooiste onbetaalde baan ooit!

Jarig!

Vandaag, 18 juni 2025, is het precies 6 jaar geleden dat we zijn gestart met Alkmaar Taal Thuis! Eerst in één klein klaslokaal in de Rekere, toen in twéé klaslokalen en in augustus 2022 zijn we verhuisd naar wijkcentrum Wijkwaard.

We vonden in november 2019 aansluiting bij stichting de Zwaan, inmiddels is die naam veranderd in Alkmaar Thuis.

Onze groep vrijwilligers is enorm gegroeid en we hebben nu gemiddeld (héél) veel meer bezoekers per middag (momenteel rond de 35). Naast het taalcafé kun je bij ons inmiddels veel meer doen: Je kunt theorielessen voor het autorijbewijs volgen, ons weekkrantje lezen dat we zelf maken of oefenen met PIM, ons AI project.

Veel is door de jaren heen veranderd, maar wat hetzelfde is gebleven is de laagdrempelige, gezellige sfeer en het onderlinge respect dat er is tussen de bezoekers en de vrijwilligers.

We kijken uit naar nog veel meer gelukkige en gezonde jaren Alkmaar Taal Thuis! Hiep hiep… Hoera!

Josje, 18 juni 2025

‘Purpose’

Gisteren had ik het genoegen om met een lieve, warme, jonge vrouw een kopje thee te drinken in de stad. Zij is voor de liefde verhuisd naar Nederland.
Ze is een van de allerliefste, zachtaardigste mensen die ik ken. Erg creatief, muzikaal en intelligent.
Ik kreeg van haar een kaartje met een heel lieve tekst en een zelfgemaakt kunstwerkje, dat ik vandaag met jullie wil delen.

We hadden een heel fijn gesprek. Er waren een paar tranen, maar we hebben vooral heel erg gelachen samen. Mooi om te ontdekken hoeveel we, ondanks onze verschillende achtergrond, met elkaar gemeen hebben.

Het onderwerp van gesprek kwam op ‘ons levensdoel’.
Ik merk, dat hoe ouder ik word, hoe minder ik bezig ben met wat anderen van me verwachten. Ik ben mezelf, ik weet wat ik kan, ik ben gelukkig met wat ik heb en wie er een rol spelen in mijn leven.
Ik heb nog nooit zo’n leuke (vrijwilligers)baan gehad. Het maakt me enorm blij om elke week te zien hoeveel lieve mensen er in onze stad wonen. Hoeveel mensen van elkaar kunnen leren als ze (op ons taalcafé) open staan voor elkaars meningen en cultuur.
Ik voel me daardoor geïnspireerd, het geeft me lucht in deze gekke, nare tijd vol haat en nijd.

Mijn gast aan tafel is nog zoekende. Weet nog niet helemaal wat haar doel is in dit leven.

Ze vertelt me dat ze elke week in het ziekenhuis aanwezig is om voor alle aanwezigen, in de hal en op de oncologie-afdeling, een mini-concert te geven op de piano. Gewoon omdat ze mensen blij wil maken.

Nadat de thee op was, nodigde ze me uit om mee te lopen naar het theater, niet ver van de plek waar we thee hebben gedronken.
Daar, in de foyer staat een enorme zwarte glimmende vleugel.
Ze nam erachter plaats en begon te spelen.

WAUW! Wat een talent!
Ademloos heb ik geluisterd, de muziek raakte mijn hart. Het ontroerde me.
Ik kreeg een privé-concert van een van de bezoekers van ons taalcafé, wat een cadeau!

Ik vroeg me af… hoe kan het dat iemand zelf zijn ‘levensdoel’ in het leven nog niet voelt, terwijl het zo overduidelijk is?

Ik zie een heel bijzondere, prachtige vrouw met een gave. Dat ze die gave inzet om andere mensen ermee te inspireren en troost te bieden… dat is een van de allermooiste levensdoelen die ik kan bedenken!
Ik ben heel blij en trots dat ik haar mijn vriendin mag noemen.

Josje, 24 april 2025

Druk Drukker Drukst

De afgelopen weken waren hectisch… nogal héél erg hectisch!

Het begon met een voorstel voor 200% huurverhoging van de ruimte waar wij gebruik van maken.
Met veel praten en regelen is het (vrijwel zeker) gelukt, deze hogere huur op te brengen.

Mijn lieve super-collega Wil, waar ik vrijwel sinds het begin van Alkmaar Taal Thuis mee heb samengewerkt, vertrok vanwege een nieuwe betaalde baan.
Op de dag dat zij haar vertrek aankondigde gebeurde er iets bijzonders: Nog geen uur later, diende zich een nieuw werkgroeplid aan! Het blijft fantastisch om keer op keer te merken hoeveel fijne vrijwilligers onze groep kent en hoe moeiteloos het lijkt om extra taken op te pakken als dat nodig is!
Inmiddels is onze nieuwe collega Wilma begonnen, zij neemt de taken van Wil over.

Afgelopen woensdag werd er door vier vrijwilligers een bijscholing\ verdiepingsmiddag georganiseerd voor al onze vrijwilligers en opnieuw voelde ik me zo rijk! Dat vier mensen zich zo inzetten om een vrijwilligersmiddag te organiseren, dat is toch goud?!?
En dat zoveel vrijwilligers de middag bijwoonden en hun kostbare tijd staken in het nog beter kunnen helpen van onze bezoekers… daar word ik heel blij van!

Tot slot… de aantallen. Ook hier zie je een toename van drukte:

We zijn in 2025 tot afgelopen woensdag 25x open geweest.
Gemiddeld waren er per middag 18 vrijwilligers en 34 bezoekers per middag!

Ter vergelijk: In 2024 waren er per middag gemiddeld 15 vrijwilligers en 25 bezoekers.

Wij zien dat het steeds drukker wordt en zijn achter de schermen nog steeds bezig om te zorgen dat we méér mensen kunnen helpen. Het gaat niet snel en het gaat niet makkelijk… maar het gaat! We doen er met z’n drieën nog een stapje bovenop om te zorgen dat Alkmaar Taal Thuis straks klaar is voor de nieuwe stroom mensen die ons zal vinden als het nieuwe AZC geopend is.

Josje, 5 april 2025

Positief

Iedereen heeft er de mond van vol… nieuwkomers brengen niets, willen alleen maar een uitkering… etc.
Wij bij het taalcafé merken elke week hoe anders de praktijk is!
Mensen zijn er voor elkaar, er is veel dankbaarheid en onderling respect.

Ons doel is om mensen deel te laten uitmaken van onze maatschappij, door het vinden van werk, een opleiding, vrijwilligerswerk.

Afgelopen week moesten mijn man en ik halsoverkop vanuit ons vakantieadres naar het ziekenhuis in onze woonplaats, vanwege een accuut gezondheidsprobleem van mijn man.
Mijn lieve Belgische vrienden zijn direct naar het vakantiehuisje komen rijden en hebben mij geholpen met inpakken, schoonmaken, inladen.

We hebben samen drie honden, twee katten, een zieke man en een auto vol spullen ingeladen en hup! 2.5 uur later heb ik mijn man afgezet bij het ziekenhuis en hielp een lieve buurman mij met het uitladen van de auto.

In de dagen daarna ervoer in elke dag weer hoe fijne mensen er ineens voor ons waren.
Maandag was ik bij het taalcafé. Daar vroeg een prachtige Turkse dame me naar een lijst met voedingsmiddelen wat mijn man (hij is inmiddels weer thuis, in afwachting van een operatie) mocht eten.

En wat denk je? Staat ze gisteren met haar man bij mij voor de deur met een tas vol zelfgemaakte gerechten!
Echt… de nieuwkomers die ik ken, zijn fantastische mensen die zich vol overgave inzetten om deel uit te maken van onze Nederlandse samenleving.

En dat… mag ook wel eens worden gezegd!

Josje,

Afghaanse traditie

Een van de dingen die mij op het taalcafé zo raken, is de dankbaarheid.
De kranten staan vol met negatieve berichten. Veel feitenvrije meningen worden de ether ingeslingerd…
Wat ik merk op ons taalcafé, is hoe graag de mensen daar zijn.
Er wordt gelachen, gehuild, gedeeld en de verbinding tussen mensen, staat centraal.

Wat me zo verrast (en iedereen die bij ons komt kijken) is wat er gebeurt als je mensen vrij laat om te komen, of niet te komen.
Dat geldt voor bezoekers maar ook voor vrijwilligers.
De vrijblijvendheid geeft mensen vleugels.
En daar vaart Alkmaar Taal Thuis wel bij.
Je bent er… of je bent er niet!
Niks moet, vrijheid blijheid!
En dat werkt.
Ook vandaag waren er weer 40 bezoekers!
En die waren er allemaal omdat ze er wilden zijn, niet omdat ze moesten!

De pauze is een van mijn favoriete momenten van de middag.
Mensen uit alle windstreken voeren samen een gesprek over traditioneel eten of over andere zaken die hen boeien.
Ik loop er blij tussendoor met een dienblad vol koekjes en geniet.

Vandaag kwam een Afghaanse verlegen vrouw een enorme schaal met Afghaanse lekkernijen brengen.
Geen idee wat het was, maar man man wat hebben we gesmuld!

Bij Alkmaar Taal Thuis is geen discussie over vluchtelingen opvang, asiel of crisis.,
Wij zijn een onderdeel van de oplossing. Niet van het probleem.

Josje, 27 januari 2025

Participatie

Wanneer ben je als nieuwkomer goed geïntegreerd? Wanneer is participatie geslaagd? En wat kunnen wij als vrijwilligers\ coördinatoren doen om dit te bevorderen?
Met dat soort vragen zijn we bij ons taalcafé aan het stoeien de afgelopen maanden.

En toen… werd het kerstmis.
Mijn echtgenoot en ik besloten om een van onze bezoekers en haar man uit te nodigen, om samen te gourmetten, lekker Nederlands.
Helaas had de bezoeker al plannen, maar ze vroeg of wij bij hen thuis wilden mee-eten. Dat is niet erg Nederlands, (of misschien is dat niet hoe ik ben opgevoed?) mensen uitnodigen die géén familie zijn.
Ze overlegde met haar schoonzoon en familie en die vonden het alleen maar leuk als wij ook zouden komen.
En zo gebeurde het, dat wij op eerste kerstdag aanschoven bij een Turks kerstdiner.
Uiteraard had Google Translate ook een plaats aan de tafel. Dat maakte het eigenlijk alleen maar gezelliger!
Wat hebben we genoten! De woorden die we niet begrepen van elkaar werden keurig vertaald maar de liefde en verbondenheid was voelbaar. Daar waren geen woorden voor nodig.

Er was geen kerstboom, maar een met lichtjes versierde ficus. Er brandden geen kaarsjes maar wel een klein molentje met een lichtje erin. Ik dacht dat het een typisch Nederlands molentje was, maar dat bleek niet het geval. In de bergen van het Turkse Bodrum staan echt acht windmolens! Leuk om weer iets nieuws te leren!

De bezoeker wilde graag van mijn man leren hoe je echte Indonesische satésaus maakt… en zo stonden ze een poosje samen in de keuken.

De Indonesische satésaus ging ongegeneerd over de Turkse köfte, tja, waarom ook niet?

Het eten was echt heerlijk! Ze had iedereen gevraagd om hun lievelingsgerecht en dat alles stond op tafel.

Wanneer ben je als nieuwkomer goed geïntegreerd? Wanneer is participatie geslaagd?
Ik geloof niet dat er één allesomvattend antwoord is.

Mijn antwoord zou iets zijn als: als je als nieuwkomer een onmisbaar deel wordt van het leven van mensen die hier al langer woonden, als je nieuwe familieleden hebt gevonden in een nieuw land. Als je liefdevol een maaltijd kunt delen met voor jou bekende én onbekende ingrediënten.
Als je van mensen uit binnen- en buitenland gaat houden!

Mutlu Noeller! Vrolijk kerstfeest!

Josje, 25 december 2024

Eerste

Ik ben de hele middag aan het rennen en vliegen met tulband, kerstbrood, kerstkransjes en ander lekkers.
Vandaag is de laatste middag dat ons taalcafé geopend is.
Ruim 50 mensen hebben zich verzameld in de barruimte van ons wijkcentrum. De stemming is goed, de sfeer zit er goed in.
Ik ben druk in mijn hoofd, ren mezelf weer eens volkomen voorbij. Ik ben voor mensen aan het zorgen. Heeft iedereen nog drinken, zijn er nog genoeg servetten? Even een doekje voor de geknoeide thee, en passant even uitgelegd dat we echt pas 6 januari weer open gaan.
Waar blijft die muzikant die ik had geregeld?
Wat moet ik met die man die in z’n uppie aan een tafel zit?
Ik ren. En ik stress.
Heel suf want wat heeft dit nou met het kerstgevoel te maken? ‘The most wonderful time of the year’… yeah right!

Ik voel een hand op mijn schouder en verrast draai ik me om.
“Josje? Ik heb een cadeau voor jou!” zegt één van onze bezoekers met een lach. “Ik weet alleen niet hoe dit moet, want dit is mijn eerste kerst in Nederland!”
Ik geef haar een knuffel. “Ach nee joh, dat had echt niet gehoeven? Ik ben jou dankbaar dat jij hier zo vaak bent!”
Ik neem de tijd om het kadootje uit te pakken. Ze heeft er in haar allermooiste handschrift een kaartje bij gedaan.

‘Pretge kesrt en gelukig niewjar!’ staat er op de kaart.
Dit verwarmt mijn hart! Zo ontzettend lief dat deze vrouw de moeite heeft genomen om een presentje voor mij mee te nemen!
“Is het zo goed?” vraagt ze me, terwijl ze me wat onzeker aankijkt.

Ik denk even na. Waar gaat het om in deze dagen? Om overdaad? Om stressen om alles zo perfect mogelijk te organiseren, mensen die zich vol (vr)eten aan allerlei lekkers?

Of om een ander te vertellen wat je aan die persoon waardeert? Iemand te bedanken voor alles waar je blij mee bent geweest het afgelopen jaar?

“Lieve schat”, zeg ik met een brok in mijn keel tegen haar, “dit is precies goed! Ik denk dat ik nog iets kan leren van jouw eerste keer kerstmis! Ontzettend bedankt!”
Ik schenk mezelf een kop thee in en ga zitten.

Ik kijk de ruimte rond. Iedereen lacht.
De man die ik alleen zag zitten, is aangeschoven bij de tafel naast hem. Hij is druk in gesprek met een Braziliaanse, handen en voeten komen er aan te pas.
Wauw. Dit is toch goud! Samen zijn met mensen die je dierbaar zijn, meer heb je toch niet nodig?

Josje, 19 december 2024

Dichtbij Familie

Een maand of drie geleden kwam ze na het taalcafé, naar me toe… een verlegen lachje, zenuwtrekje om de mond… “Josi? Heb je haast?” vroeg ze me zachtjes terwijl ik naar mijn fiets toe liep.
“Nee hoor lieverd, voor jou heb ik alle tijd van de wereld!” antwoordde ik. Ik stond stil en keek haar aan.
Ze wist niet hoe te beginnen, ik wachtte geduldig en lachte naar haar…

“Uhm… Josi, ik ben zwanger!” vertrouwde ze me toe met zachte stem.
Ik slikte. Ik voel blijdschap, maar ook zorgen. Hoe kun je als alleenstaande Eritrese de zorg voor een kindje aan, wanneer je in een éénkamer-woning woont?
Ik keek eens goed naar haar. Ik zie inderdaad een bol buikje onder de wijde kleding.
Ze blijkt al zeven maanden zwanger. Het is in de Eritrese cultuur lastig om te vertellen dat je een kindje krijgt als je geen echtgenoot hebt. Dus wachtte ze zo lang als ze kon, tot ze besloten had welke mensen ze in vertrouwen wilde nemen.
En ik ben één van die mensen en dat ontroert me.
In het verleden heb ik haar geholpen met de taal, met het aanmelden voor zwemles. Deze jonge vrouw heeft een plekje in mijn hart.

Ik bied aan om geboortekaartjes te maken, maar dat wil ze niet. Ze wil mij niet ‘belasten’ met haar leven.
Dus ik feliciteer haar en zeg haar dat ik er voor haar zal zijn, als ze dat wil.

Drie weken geleden ging de telefoon, best vroeg in de ochtend.
Ze vertelde me dat ze moeder is geworden van een dochter. Ik ben ontroerd. Dat ze mij belt, zo kort na haar bevalling, de tranen staan me in de ogen.

Hoe moeilijk zal dit zijn voor haar, om in een vreemd land, in één kamer, zonder de hulp van haar lieve moeder en zussen haar kindje groot te brengen!
De naam van het kindje betekent in het Tigrinya (de taal van Eritrea): ‘geliefd kind, dichtbij familie’. Zo mooi, maar ook zo confronterend!

Ik zorg voor een luiertaart en de vrouw waar ik de taart van koop, doet er een hele doos met spulletjes voor de baby bij, zo lief!
Vandaag mocht ik met het meisje kennismaken.
Ik heb haar mogen vasthouden. Wat is ze nog klein!
Het voelt alsof mijn familie weer een beetje groter is geworden.
Het is zo fijn om in deze harde onzekere tijden zo dankbaar te kunnen zijn.
Dankbaar voor bijzondere vriendschappen, inspirerende ontmoetingen en voor dit geliefde kind, weliswaar ver van haar Eritrese familie, maar dichtbij haar Nederlandse.

Josje, 27 november 2024

Dankbaar

Een van onze vrijwilligers is ernstig ziek.
Dus brachten we een bos bloemen langs en schreven alle aanwezigen van ons taalcafé gisteren een boodschap op een ansichtkaart.

Eén van onze bezoekers, een nieuwkomer uit Azië, schrok heel erg van het nieuws over deze lieve vrijwilliger.
Ze vroeg mij om zijn adres, omdat ze eten voor hem wilde koken en zijn huis wilde schoonmaken.

De vrijwilliger is blij en dankbaar omdat er iemand voor hem zorgt in deze zware tijd, de bezoeker is blij dat zij iemand kan helpen.

En ik? Ik voel me ontzettend dankbaar om deel uit te mogen maken van deze bubbel vol liefde en positiviteit!

Josje, 22 oktober 2024

Buitenlandse koekjes

Op het taalcafé ontmoet ik mensen, gewone mensen zoals jij en ik. Ze zijn geboren in een ander land, vaak heel ver hier vandaan.
Soms weet ik niet eens waar het land ligt, zoals bijvoorbeeld Turkmenistan of Koerdistan.
Het zijn lieve mensen, ze nemen zelfgebakken koekjes mee.
Dat is verschrikkelijk lief.
Die mensen krijgen een plekje in mijn hart
.
Als ik ze een poosje niet zie, ga ik appen. Hoe is het nu? Kan ik iets voor je doen? Wil je je verhaal kwijt?

Soms hoor ik hele mooie verhalen. Over vriendschap, familiebanden, prachtige herinneringen.
Soms zijn het rotverhalen. Over dreiging, oorlog, vrienden, familie, vrienden die soldaten moesten worden. Je kunt je er vast iets bij voorstellen.

Deze mensen willen geen oorlog. Zij hadden op een bankje voor hun eigen huis willen zitten, met een bakje thee en een zelfgebakken koekje.
Zij hadden niet willen weten waar Nederland lag.
Zij hadden geen deel van hun hart willen achterlaten in hun vaderland.

Achter al deze mensen zit een verhaal.
De mensen die ik spreek (ik kan niets zeggen over de mensen die níét naar het taalcafé komen) die Nederlands willen leren, zo snel als ze kunnen.

Zodat ze kostwinner kunnen worden.
Hun leven weer enigszins oppakken, al staat hun bankje dan ineens in een ander land.

De koekjes bakken ze nog wel, soms met andere ingrediënten omdat niet alles hier te krijgen is.

Deze mensen willen geen oorlog. Maar koekjes? Ja, die willen ze wel!

Josje, 1 oktober 2024